Een leven in het bos

Reinier Bouvy, geboren in Bussum, is al van jongs af aan verbonden met Hilversum en het Smitshuizerbos. Als driejarige rende hij er al tussen de bomen, samen met zijn vader en gezin. Wat begon als een weekendritueel groeide uit tot een levenslange liefde voor natuur, historie en groenbeheer.

Jeugdherinneringen in het bos

“Mijn vader nam ons elk weekend mee, weer of geen weer. Dan pakten we boterhammen, fruit en natuurlijk chocolaatjes in en trokken we het bos in.” Soms wilde Reinier liever thuis blijven, maar het bos was een vast ritueel. Vooral het schemeren staat hem nog helder bij: “Het laatste zonlicht tussen de stammen, de geur van mos en blad, dat heeft me nooit meer losgelaten.”

De rit naar Hilversum

Ook de weg naar het bos maakte indruk. Vanuit Bussum reed het gezin langs markante plekken in Hilversum: De Groest, theater Gooiland, de panden aan de Emmastraat, het tolhuis en het oude gemeentehuis. “Die gebouwen spraken tot mijn verbeelding. Ze waren verschillend, maar vormden toch een geheel. Het gaf het straatbeeld intimiteit en rust, net als het bos.”

Van speculatiegrond naar levenswerk

Reiniers vader nam het bos in 1937 over van speculanten. Waar zij vooral handel zagen, zag hij natuur. Hij begon het stukje bij beetje te beplanten met boomsoorten die hoge eisen stelden, zoals Douglas-sparren. Het experiment bleek een succes. Vandaag de dag staan er sparren van veertig meter hoog. “Ze geven het bos een unieke sfeer, bijna mystiek. Als er ook nog nevel hangt, krijgt de ondergroei iets betoverends.”

Het bos als leeromgeving

Het bos was voor Reinier een plek om te leren en te ontdekken. Hij hielp mee met planten en snoeien, maar ook met observeren. “In gesprekken met mijn vader ging het over lichtval, bodemleven, boomsoorten. Ik zat nog op de MAVO, maar hij luisterde naar mijn ideeën, en volgde ze soms ook. Dat gaf me vertrouwen.”

Van fascinatie naar vak

De liefde voor groen bracht Reinier naar het hoveniersvak. Na zijn militaire dienst begon hij jong met werken. “De arbeidsmarkt was lastig, je moest elke kans aanpakken. Ik begon onderaan en werkte mezelf omhoog.”

Nieuwe uitdagingen in beheer

In de loop der jaren merkte hij hoe complex bosbeheer werd. “Vroeger liep je met een zaag en paste alles op de achterkant van een sigarendoosje. Maar die tijd is voorbij.” Met de komst van wetten, gedragscodes en de Omgevingswet veranderde het speelveld voortdurend. Daarbij kwamen ook de ogen van de recreanten. “Zaag vandaag een boom om, en de buurt staat er meteen bij. Daarom is communicatie essentieel: uitleggen waarom iets gebeurt.”

Balans in het bos

Volgens Reinier is goed beheer een kwestie van balans. Bossen worden ouder, maar zonder jonge aanwas lopen ze risico af te sterven. “Je moet veroudering toelaten én ruimte maken voor nieuwe groei. Dat lukt alleen als je een goede relatie hebt met de groeigemeenschap: inwoners, recreanten en wandelaars.”

Geschiedenis tussen de bomen

Het Smitshuizerbos is niet alleen natuur, maar ook geschiedenis. Het is onderdeel van het oude erfgooiersgebied, met zandverstuivingen, glooiingen en oude routes zoals de Hessenweg. Er ligt een schans die ooit bescherming bood tegen wolven en een plek waar waarschijnlijk herders met hun schapen leefden. “Dat voel je als je er loopt. Zelfs de grenspaal met het Utrechtse Landschap, paal 13, vertelt geschiedenis.”

De Wolfsdreuvik

Een bijzonder element in het bos is de Wolfsdreuvik, een gebouwtje dat zijn vader liet bouwen. Officieel mocht het niet, maar als ‘uitkijktoren met watervoorziening’ kreeg het wel een vergunning. “Het staat op een heuvel en ziet er van elke kant anders uit. Kinderen denken dat er kabouters wonen. Voor mij is het een plek van magie. Daar kwam mijn vader tot rust. En ik ook.”

De verleiding van het onbekende

Sommige paden in het bos lijken je mee te nemen. “Een pad dat achter een helling verdwijnt… je ziet niet wat erachter ligt, maar je móét erheen. Dat is het geheim van Engelse landschapsarchitectuur: de verleiding van het onbekende.” Achter de bocht wacht altijd een verrassing: een open veldje, een intiem paadje of gewoon stilte.

Tot rust komen

“Dat is wat dit bos doet,” zegt Reinier. “Het verrijkt je. Het haalt de ruis uit je hoofd. Het maakt je rustig, brengt je terug naar iets essentieels. Er is geen plek waar ik liever ben.”