Het begin van een vriendschap in het Lutherhof

Malik el Boulhtoufi en Karim Didouch groeiden samen op in het Lutherhof in Kerkelanden, een wijk die letterlijk voor hun ogen uit de grond werd gestampt. Als jonge jongens verkenden ze elk hoekje van hun steeds groter wordende wereld. “Dat ravotten, dat deden wij ook,” lacht Karim. Ze vingen kikkervisjes, bouwden hutten en maakten pijlen en bogen van de perfecte takken die ze in het bos vonden. Op een gegeven moment werd je er zo bedreven in, dan schoot je wel 50 of 60 meter ver. 

‘’Met laarzen aan hun voeten renden ze de wijde wereld in, de sloten rondom het Raabos waren hun speelterrein’’ 

Een stukje jeugdsentiment

Op de kruispunten van het voetpad dat nu dwars door Kerkelanden loopt, waren vroeger diepe kuilen met bankjes. Daar voetbalden Malik en Karim altijd onderdoor. Tegenwoordig zijn de meeste kuilen verdwenen, behalve eentje bij de Augustinusschool. “Dat is een bijzondere plek,” zeggen ze beiden. Een herinnering aan de vrijheid en ruimte die ze toen ervaarden.  

‘’Het is een stukje van hun jeugd dat nog steeds tastbaar is’’ 

 Pruimenbomen en zomerse zoetigheid

Naast al dat avontuur in de natuur, was er ook iets anders dat de jongens aantrok: de pruimenbomen. In de verschillende hofjes stonden bomen vol zoete, sappige pruimen. Die waren ongelooflijk lekker! Helaas worden de bomen nu behandeld en groeien er geen vruchten meer aan.   

‘’De herinnering aan die zoete zomers blijft levendig.’’ 

 Avonturen op de bouwplaats

In de late jaren tachtig, toen de westzijde van Kerkelanden werd uitgebreid, was de bouwplaats een nieuwe speeltuin voor Malik en Karim. “We speelden er stiekem, tussen de zandbergen en cementzakken,” vertelt Malik. Het waren onbezorgde tijden.  

“Karim had altijd de pech dat hij in het cement viel of zich weer aan iets vies had gemaakt. Zijn moeder wist altijd precies waar hij geweest was. Bij mij was dat niet zo, ik had geluk.”  

Honkvast in Kerkelanden

Ondanks de veranderingen in de wijk zijn Malik en Karim altijd in Kerkelanden gebleven. Nu wonen ze er met hun eigen gezinnen en zien ze hun kinderen opgroeien op dezelfde plekken waar zij ooit speelden. De hofjes zijn nog steeds gevuld met het geluid van lachende kinderen die stoepranden en tikkertje spelen, net zoals zij vroeger deden. Er komt af en toe eens een auto langs, maar het is heel overzichtelijk 

 ‘’Mijn kinderen gaan de deur uit naar school en komen geen auto tegen.’’ 

Betrokken blijven

Naast hun werk en gezinsleven zijn Malik en Karim actief in de wijk met hun stichting, Ummah Kerkelanden. Ze organiseren activiteiten en zetten zich in voor hun buurt. Ze zien geen reden om ergens anders te wonen 

“Mijn vrouw vindt het eigenlijk maar gek en denkt, waarom ben je zo honkvast? Maar ik zie geen plek die beter is dan hier,”  

 Voor hem is Kerkelanden niet zomaar een wijk, het is zijn thuis. De wijk is veranderd, de tijden zijn veranderd, maar voor Malik en Karim blijft Kerkelanden een plek vol herinneringen en verhalen, een plek die ze koesteren en waar ze met trots aan bijdragen.