Rond 1870 was er van alles gaande in Hilversum. Het dorp was al een eeuw lang een economische grootmacht in het Gooi. Groot en sterk in oppervlakte en betekenis. Meer dan bijvoorbeeld Laren. Daardoor en ook een beetje omdat ondernemers en dorpsbestuur effectief lobbyden bij de rijksoverheid werd Hilversum beloond met de komst van een spoorlijn: Amsterdam-Amersfoort. Deze nieuwerwetse ontsluiting gaf Hilversum een stevige impuls.

Eerst kwamen de rijken van de hoofdstad naar het Gooi als weldadige uitwijkmogelijkheid voor het hectische en niet zo gezonde stadsleven. Vanaf de eeuwwisseling kwam nu ook de ‘gewone man’ deze kant op, met de trein. De betere bereikbaarheid zorgde in Hilversum voor een snelle ontwikkeling van de gevestigde industrie en de komst van nieuwe bedrijvigheid; toeristen en dus hotels en pensions.

Toen kwam er een einde aan het stoomtijdperk. De traditionele rookpluimen en schelle fluitsignalen verdwenen van het spoor. De trein werd elektrisch. In fasen werd het spoorwegnet voorzien van een bovenleiding. Niet alles tegelijk natuurlijk. Nog steeds zijn er spoorlijnen zonder stroom. Maar in 1938 was de lijn Hilversum-Utrecht aan de beurt.

De verbinding tussen Hilversum en Utrecht wordt in 1941 en 1942 voorzien van de moderne bovenleiding. Maar, vlak voor de Tweede Wereldoorlog was er een enorme schaarste aan metaal. Architect Jacob Cuperus zag dit grote probleem als uitdaging. Welk ander materiaal kon hij gebruiken? Hout viel af maar beton was een betrekkelijk nieuw materiaal in de bouw. Cuperus kreeg het voor elkaar om de rankheid in de vorm en de sterkte van de constructie in één ontwerp te gieten. In beton. Gewapend beton, dat dan weer wel.

In totaal 164 betonnen bogen leiden de treinen tussen Hilversum en Utrecht. Tot op de dag van vandaag.